Seyyareler Yangını

metcezirler fotoğrafhanesinde uçup giden her şey kadar yüzün

eskidi sandım zifir ormanlarda sır oldu aşikâr sandığım

alyans gölgelerini aramızdan çeken mevsimde bulandı huzmeler

gece oldu çok defa dansa kalktığım güvercin boynunda

yanmaya bulaştı lâle, kaynayan kanı devşirip devşirip

yine de nakış diken eline batan iğne elbet sızlatır beni sevgilim

yüzünün bir menderes ovası gibi dinginleştiğini yıllarca izledim

meğer sana bakılan pencerede asâ kadar çürümüş zaman*

adın ateşin kûfî ritminde aynalar içine kar ile düşüvermiş

oysa ben güzelliğinin yankısına bakıp bakıp incinedurmuşum

gözümün akı ne kadar da karıncalanıyor çok kez geçti mevsim incirlerden

yine de parmak ucuna değen iğne elbet kanatır beni sevgilim

ertelenen ne varsa yaklaştırdı vahşi bir ordunun savaş nidalarını

kaybettim bağrımda çakırdikenlik kuruldu talan edip gülzarı

unuttum seni diyor pencereler boyunca unutmabeniler yetiştiren

dönüp gelen ne varsa toz, toprak kadar yele verilmiş

zaman bir eşkıya gibi deviriyor son damarı da kuruyan selviyi

son müverrih hafız içimde ölmüş gibi geçtiğim ne varsa bulantılı

şimdi nasıl dirilir boynu düşmüş tüm sultanlar küheylanlarıyla beraber

ardımdan dökülüp dökülüp büyüyor paslı akisler

yine de iğnedir bülbül nakşını diken elbet anlatır beni sevgilim

lavinyalarla süslerim deyü dolaştığım hasbahçelerin kapıları

tutuştum anlatmıyorumdur artık genzimde seyyareler yangını

*Sezai Karakoç, İlk, ‘Sana baktım yıllarca hep aynı özlem penceresinden’.