Nietzsche’yi Mendille Beklemek Ya Da Ağırlamak

“Tanrı evrenle insanı birleştirerek kurdu düzeni”

Kaotik kırgınlıkla zayiliğe atfedilmiş

Yankılanan sesin işitilmeyince koridorlarda

İçlenmeye vakit bulmaya gebe yaşasak da

Herkesten bir kusur barındırır en taze yaralar

Dilime ömür ikram etmekle çiğniyorum vakitleri

Hüsnle ayırmak insan ve kederini

Dokunuşlarla anlam kuşatan giz olduğunda

Razı olmalıydık bu tatminkâr göreve

Elbisemi giyinmek istemez nidalar

Haşrolmadı yerleşiklik ile uygun

Kadrin anlamını tuttum apansızca

Aldanmaya mecburdum

Bunu da görev belledim

Olmasın buralar ferahlık nazarı

Matemle kurtardım sövmeyi ellerimden

Büsbütün gediğine uyunca

Geriye kalan arı dinginlik

Yankılanmayan bir inilti gibi durur

Yok, hiç

Nietzsche’yi ağlatan kırbaç değil acıydı

Acı değil acı duyabilmenin insaniyeti

Var, ne?

Günler bana umut devşiriyorsa

Tanrı sayesindedir bilirim

Kaotikler üzre, yaşamlar içre

Tanrı düzenine kilitlenince havsalam

Hayret ve acziyet bütünler birbirini

Varlığım bigâne kalmıştır

Zehri ve dermanı

Aynı kıvançla ittirmesine

Ve eşit kesitlerde hâllerin

Yorduğum iyiye, güzele aklımı

Tüm kıskaçlarıyla rapteylemiştir saklanan ifadeler

Saat canlanıp gezindiğinde ve ürperdiğinde

Cansızlar, nefesler özünü kanıksar

Anlar zamandan kurtulup

Görüntü kabliyle vücut bulur

Film şeridi sırasız çıkar ortaya

Parçalar birleşmez, birleşen ayrışmaz

Hem tanış hem yabancıyız

Âleme böyle emreylemiştir Tanrı

Maverayla sindirdim cismaniliği

“Tedirginliğim söküldü korkumdan”

Netleşen hudutlar ve Tanrı hitap ediyor artık

Yankılansa da fısıltı duyulmasa da çığlık

“İnnel insane le fi husr”