Monolog

Yetişmeye çalışırken tüm çağrılar ve kararlara

Olanca ne varsa geç kaldım

Bir özür ya da bahane değil bu

Ne çok emek biriktirmiştim oysaki

Yapılmaz dedin, yapılmazdı elbet

Yine de bir ömrü, herhangi bir ömrü

Bir karakıştan alıp bahara devşirmek

Keşke bu kadar çaresiz koymasaydı

Benim için ettiğin iyi niyet lafları

Kendimle olan çelişkimi kurcalasa da

Yine de sebebiydi gülüşe varan tebessümün

Keşke inanmaya çalışmak bu kadar bitkin bırakmasaydı

Çekmeye çalışırken yönüne tüm keşmekeşlikler

Kenara yaltaklanmak bir seçenek değildi

Dağladım yaralayan tüm “tek başınaları”

Büyüyünce yalnızlık olmasın size diye

Gerçekle berkitilmiş bir düştü yaşam

Gece durulur gündüz coşardı

Oysa en çok geceleri didiklerdi sizi yalnızlık

Keşke bir açıklık bu kadar sır kalmasaydı

Ulaşılmaz dedin, ulaşılmazdı elbet

Her bir el her bir göz ötekini kollardı

Bir çırpıda aşılmaz olan onlardı

Şimdiyse beni zirvelere ram ediyorsun

Tutup bir yığın yaşamı, attın önüme

Çek çıkar buradan kendininkini dedin

Cılız bir istekle atıldın belki

İçine sinmeyen bir ömre sahip çıkmazdın

Bir günün içindeki cevher artık bilinmez bana

Zamanı ve olayları kestiğim ellerim de işlevsiz

Al diyorum benden alacaklarını, kavgasız

Metanet ve çılgınlık arasında tüm kaderler