Elmastıraş

şeritler eskidiğinde dönülmezlik geriye kaldığında

unutmuş değilim, seni bir mabette izledim Leylâ

kalbim ile gözlerinin arasını kaplayan sâhirisahrâ

sultanlar bahçesindesin ölüm ikindi güneşli heyûlâ

sular çok kez dondu ama vurgun buna dair değil inan

Leylâ; sen ne çöller Zühre’si ne gök müşkürümleri

ne dirhem ne merhem; kokusuz güller viranesi

mermerlerde donuk hüsün, tufanlar zerk ettiren hareke

ne diye tutuştu pervane, ne diye yıldızlar sönmekte

hudutlar nergislerle çizildi, yüzünü sulara indiriyor kar

muhakkak bu yüzden göz bebeklerini rahmeden intihar

beklenmemeli göğse su serpen yankılı, yangınlı kehribar

kalbin ayasında sırlandıkça neden fâş oluyor ahuzar

zaman suyu yonttu, ruhu yıprattı, geçilmez; göçülmez

incin; iki elim divane kaldı, şerbetli ve devletli o serapta

incin; iki gözüm meftun kaldı, arabeskli o semada

bir şeyleri yıldızlara anlatamayacak kadar yorulduğunda

incitmeden pencere kenarlarında unutulan küçük gülleri hatırla

seni bir mabette kaybettim Leylâ; unutur insan

çölde birbirine mi koşuyor uykusuzlar ve büyücüler

yahut sultanlar bahçesine gelen ne ikindi güneşiyle

suyu yonttuğunu söylerdin bütün dördünlerin

neyi gördün neyden geçtin, atlaslarda gezindin

hüsnühâr içre yankılı bülbül, yarasına damıtılmış hülhül

seher rüzgarı değiyor incirlere, tennureleri boyuyor kül